Duygularını yöneten değil, duyguları tarafından yönetilen insanların yaşadığı hazin bir hayat ve can acısı. Merhaba, bu benim. Bunun genetik mi çevresel mi olduğunu kendimi bildim bileli düşünüyorum. Bana kattığı binlerce güzel tecrübenin yanında yaşattığı bir o kadar da kabusun açtığı derin yaraları sarmaya uğraşırken aynı kısır döngünün içinde kendimle savaşıyorum. Ben kendimi bildim bileli bu savaş var ve olmaya devam edecek. Şu an yaptığım ateşkes beni rahatlatmış olsa da rahata alıştırmaycağından adım gibi eminim.
Peki bu kadar keyifliyken birden içime çöken acının temel sebebi ne? Sanki kapanmayan yaranın kabuğunu kopartıp kopartıp iyileştirme sürecini uzatmak gibi. Peki yıllardır açık olan bu yara ne zaman kapanacak?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder